Aan allen,

De volgende dag gaan we met twee auto's naar Pretoria. Dat stond in ieder geval nog op het verlanglijstje van Marian. Marian komt om 10.00 uur aan met een auto bij het huis van Jan Willem en Sonette. We gaan met twee auto's. We rijden in een uurtje naar Pretoria. We rijden allereerst naar het Voortrekkersmonument. Om nu te zeggen dat dit duidelijk staat aangegeven. We krijgen eerst nog een onbedoelde sightseeing door een deel van Pretoria. Dan komen we bij het Voortrekkersmonument aan. Ik besluit om niet mee te gaan maar rond te lopen in de tuin die ligt aan de voet van het Voortrekkersmonument en ik wil ook een bezoek brengen aan het museum dat beneden aan de voet ligt. Daar hadden we de vorige keer geen tijd voor. Een uur later zouden we weer beneden bij de parkeerplaats zijn. Tijdens mijn wandeling in de tuinen zag ik erg mooie vogels en erg mooie bloemen maar ik had deze keer mijn fototoestel niet bij me. Jammer maar goed het kan niet altijd feest zijn. Ik ben vervolgens naar het Erfeniscentrum gegaan. Ik was erg onder de indruk van de tentoonstelling aldaar. Het bouwde eigenliljk voort op het Apartheidsmuseum maar het gaf vooral een beeld vanuit de Afrikaners (zowel blank als zwart). Het gaf naar mijn idee een goed beeld van de geschiedenis van de Sud Afrikaners in de 20e eeuw en in de laatste 10 jaar van de 21ste eeuw op fraaie manier voorzien van allerlei multimediale effecten. Ik was na een uurtje weer aanwezig onderaan de parkeerplaats maar nog geen anderen. Ik zag boven wel een groepje staan maar ja wie ontbraken er. Margreet en Marian. Nou dan wist ik wel hoe laat het was. Margreet wil altijd zeer gedetailleerd kijken in musea. Dus dat zou nog wel even duren. En ja het duurde wel een half uur langer dan afgesproken. Ik had even de neiging om mijn mond te houden over het museum maar ik vond het zo mooi dat ik het ook aan de andere heb aanbevolen. We zijn toen eerst wat gaan drinken in het restaurant. Dat duurde opnieuw ernstig lang maar goed we hadden ook even de tijd om bij te komen. Daarna zijn we met z'n allen naar het Erfenismuseum gegaan. Ik heb daar toen een DVD met een overzicht van de tentoonstelling Afrikaners in de 20ste eeuw gekocht. Iedereen vond het heel indrukwekkend. We zijn vervolgens naar de Parlementsgebouwen gereden en hebben even door de tuinen gelopen. Ik ben met Milan langs de souvenirstentjes gelopen. Dat was een hachelijke ondernemening maar hij richtte zich meer op mij dan op de stalletjes. Terug bij de auto probeerde iemand me nog met een aardig smoes geld te ontfutselen maar dat lukte uiteindelijk niet. Daarna zijn we terug gegaan naar Johannesburg. We hadden die middag nog even tijd om naar Cees Duif te gaan. We zijn in dit geval Jordi, Margreet en ik. Cees was nu wel thuis en zijn vrouw lag in bed omdat ze gevallen was. We zijn een uurtje op bezoek geweest en het was een heel bijzondere gebeurtenis. Cees is niet zo'n prater maar als hij over zijn reizen begint dan is hij niet meer te stuiten. Erg boeiend. Ik heb nog een paar laatste foto's gemaakt en toen hebben we ons klaar gemaakt voor de avond. Die avond zouden we met z'n allen uit eten gaan in restaurant de Carnivoor. Joos, Marian, Jobert. Hij was weer terug, Jan Willem, Sonette, Pieter Wouda en zijn vrouw en zoon en van onze kant Marian, Maartje, Jordi, Marinde, Ferdi, Margreet en ik. Bij de Carnivoor is het motto rustig aan beginnen want dan krijg je de mindere soorten vlees en eerst later krijg je de betere stukken vlees. Bovendien staat er een vlaggetje op tafel en als je dat vlaggetje (Zuid Afrikaanse vlag0 omgooit dan stoppen ze even met het vlees. Dus om 19.30 uur stapten we het restaurant de Carnivoor binnen. Een heel bijzonder ambiance proefde je al direct bij het binnen komen. Men had er alle moeite voor gedaan om dit restaurant Afrikaans in te richten. En natuurlijk stonden er een groot aantal mannen met grote spiezen met daaraan verschillende vleessoorten. We kregen eerst een voorafje maar toen kon het feest beginnen. Als die mannen vlees uitdeelden dan kwamen ze bij iedereen met een lange spies langs en sneden dan het vlees eraf. Nou we begonnen eenvoudig met worstjes, daarna hadden we stukjes varkensvlees maar al heel snel hadden we een stukje koedoe op ons bord. Even lataer kwamen ze al met zebra. Dat was volgens mij het lekkerste. Er kwamen nog steeds meer soorten vlees. We legden het vlaggetje neer maar ze hielden zich zelf niet echt aan de regels. We moesten echt nadrukkelijk zeggen dat ze moesten stoppen want anders hadden ze gewoon door gegaan. We kregen nog een stukje krokodil (niet zo bijzonder), een stukje giraffe en nog tal van heerlijke vleessoorten. Na een uur zaten we allemaal echt al erg vol en hebben we het een en ander even laten zakken. Toen hebben een paar enthousiastelingen nog een keer de zebra laten komen maar toen konden we echt geen puf meer zeggen. Maar het was wel heerlijk en bijzonder. Er zijn maar twee zulke restaurants in Afrika. Een in Johannesburg en een in Nairobi (Kenya). We kregen daarna nog een toetje. De rekening werd door ons betaald als een bedankje voor alle goede zorgen die ze in de afgelopen weken voor ons hadden gehad. Iedereen ging moe maar voldaan terug naar huis. Nog even napraten op de stoep en toen snel naar bed. Want de volgende dag zouden we (helaas) vertrekken.